Íblöndun lífeldsneytis er 2000 sinnum dýrari en endurheimt votlendis

Þegar ákveðið er að nota peninga skattgreiðenda til að ná ákveðnum markmiðum er mikilvægt að kannað sé hvaða leið er hagkvæmust því oftast koma fleiri en ein leið til greina.Á síðasta kjörtímabili (2009 – 2013) var tekin um það ákvörðun að ríkissjóður myndi styrkja innflutning á svonefndu endurnýjanlegu eldsneyti á bíla sem unnið er úr matjurtum (lífeldsneyti á borð við lífdísil og etanól). Það var gert með því að fella niður sérstaka eldsneytisskatta af þessu eldneyti. kolefnisgjald, almennt vörugjald, sérstakt vörugjald og olíugjald. Þessi ríkisstyrkur er um 70 krónur á hvern lítra lífeldsneytis. Um leið voru settar sérstakar kvaðir í lög sem þvinguðu seljendur eldsneytis til slíkrar íblöndunar.

Þessi skattívilnun rennur úr landi í formi hærra innkaupsverðs og minna orkuinnihalds hins endurnýjanlega eldsneytis og kemur því bíleigendum ekki til góða í lægra eldsneytisverði og ekki fer hún í endurbætur á vegakerfi landsins eins og sérstökum bensínsköttum var upphaflega ætlað. Í greinargóðu svari fjármála- og efnahagsráðherra sem mér barst í dag við fyrirspurn minni á alþingi kemur fram að á síðasta ári nam þessi skattaívilnun 1,1 milljarði króna.

Fjármunir streyma úr landi, ríkissjóður tapar, bíleigendur tapa, vegakerfið fær ekki peninginn og miðað við að bílar eru aðeins með 4% af árlegum útblæstri er ávinningurinn fyrir umhverfið augljóslega hverfandi jafnvel þótt menn trúi því að lífeldsneytið dragi úr losun, sem er þó umdeilt. Hámarksárangur með þessari íblöndun innflutts lífeldsneytis er samdráttur í losun um 30 þúsund tonn CO2 á ári sem er um 0,2% af árlegum heildarútblæstri. Þá er miðað við þær gríðarlega hagstæðu forsendur fyrir lífeldsneytið að útblástur CO2 frá því sé enginn.

Að þessum forsendum gefnum er kostnaðurinn við að draga úr útblæstri með íblöndun innflutts lífeldsneytis um 35 þúsund krónur á hvert tonn CO2. Er þetta mikill eða lítill kostnaður? Ein leið til að meta það er að bera hann saman við kostnað við aðrar leiðir að sama marki.

Langstærsta uppspretta gróðurhúsalofttegunda af manna völdum hér á landi er framræst land. Framræsta landið er talið með um 70% af árlegri losun. Hægt er að stöðva þessa miklu losun með endurheimt votlendis en mikill meirihluti hins framræsta lands er ekki nýtt sem ræktarland í landbúnaði. Endurheimt votlendis hefur auk þess fjölmargar aðrar jákvæðar afleiðingar á borð við aukið fuglalíf og jákvæð áhrif á vatnsbúskap ár og vatna og þar með lífsskilyrði fiska. Ræktun matjurta til framleiðslu á lífeldsneyti krefst þess hins vegar að land sé rutt undir nýja akra og þar með gengið á lífríkið.En hvað kostar að endurheimta votlendi?Í skýrslunni „Endurheimt votlendis“  sem umhverfisráðuneytið gaf úr fyrr á árinu er mat lagt á kostnað við endurheimt votlendis (bls. 8) og niðurstaðan er sú að kostnaðurinn sé 16 krónur á hvert tonn CO2.

Það er með öðrum orðum ríflega 2000 sinnum dýrara að nota íblöndun til að draga úr losun en með því að endurheimta votlendi. Og þessi niðurstaða fæst með því að gefa sér gríðarlega jákvæðar forsendur fyrir árangrinum af íblönduninni.

Það var löngu orðið ljóst að íblöndun innflutt lífeldsneytis er ævintýraleg sóun á skattfé almennings. Nú liggur einnig fyrir að hægt væri að ná 2000 sinnum meiri árangri í samdrætti gróðurhúsalofttegunda fyrir þetta fé með því að fara aðra leið þ.e. endurheimta votlendi.

Ég lagði ásamt þremur öðrum þingmönnum fram frumvarp á liðnu þingi um að afnema þessa dýru íblöndunarkvöð.

Greinin birtist í Kjarnanum 25. október 2016.